Ik ga op dieet… alweer

Afgelopen weekend reed ik samen met een paar collega cabaretiers van een optreden in Friesland terug naar Amsterdam. Met 130 kilometer per uur reden we over de Afsluitdijk toen één van de cabaretiers zei: “Maar Fimme, zo dik ben jij toch helemaal niet?”. Waarop ik de grap maakte: “Lieverd, mijn BMI is zo hoog; het is een wonder dat jullie mij achter het stuur laten zitten, ik kan ieder moment een hartinfarct krijgen.” Ze moesten verschrikkelijk hard lachen, bijna tranen uit hun ogen, waar ik dan heel erg van kan genieten. Ze lachten waarschijnlijk zo hard omdat het pijnlijk grappig was. Dat is ook de stijl die ik op het podium hanteer. Tragikomedie heet dat. Dat doe ik niet alleen op het podium maar ook in mijn echte leven. Ik laat het publiek en de mensen om mij heen mondjesmaat zien waar ik last van heb en waar de pijn zit. Daar gooi ik vervolgens een hoop grappen en humor overheen zodat we hopelijk met zijn allen ook een beetje kunnen lachen om die pijn maar écht pijnlijk wordt het daardoor nooit. Niet voor het publiek, niet voor de mensen om mij heen, en eigenlijk ook niet voor mezelf. Tot ik die grap maakte op de Afsluitdijk en het bij mezelf eigenlijk pas echt binnenkwam hoe ongezond ik de afgelopen maanden heb geleefd.

Dus zat ik gister bij de diëtist. Een lieve vrouw van rond de 50 die mensen zoals ik met hun overgewicht helpt genaamd Ans. Ik voel me stom omdat ik voor de zoveelste keer bij een diëtist zit. Ans is notabene dezelfde diëtist waar ik in 2017 ook al zat. De afgelopen jaren heb ik op verschillende manieren geprobeerd om van mijn overgewicht af te komen maar niks heeft geholpen. Van zogenaamde instituten als het aankomt op eetstoornissen tot aan alternatieve therapieën zoals smarttapping. Ik heb een paar jaar lang kristallen in mijn zak gehad en bloesemremedies genomen. Cognitieve gedragstherapie, EMDR, mediteren en yoga. Vorig jaar heb ik nog een hypnotische maagband laten zetten die meteen leegliep zodra ik de McDonalds op de terugweg zag. Zo’n beetje alles is al de revue gepasseerd om bij mezelf een blijvende verandering in mijn eetpatroon aan te brengen.

Ik heb natuurlijk allang geleerd dat het eten zelf helemaal niet het probleem is. Er zit in mij iets of iemand die me wilt verdoven en ik heb in Suiker en Zout mijn beste vriendjes gevonden waardoor ik niet hoef te voelen maar toch niet direct dood zal gaan aan mijn verslaving. Maar gezond is het natuurlijk niet. Inmiddels ben ik over de 130kg en ik ben best een brede gast maar mijn gewicht zou toch echt een stuk lager moeten liggen.

Een paar weken geleden heb ik het op een andere manier geprobeerd. Ik had gehoord van het zogenaamde wondermiddel Ozempic, iets dat ik nog niet had geprobeerd. Ozempic is een diabetes medicijn met als bijwerking een sterk verminderde eetlust.
Een nieuw middel waarmee niet alleen de sterren in Hollywood kilo’s kwijtraken maar ook een hoop zwaarlijvige BN’ers zweren erbij. Ik had gehoord dat huisartsen hierbij begeleiden dus had ik een afspraak gemaakt bij mijn huisarts. Een vrolijke, jonge vrouw van eind 20 met de empathie van een kikkererwt. Ze wou me wel helpen door me door te sturen naar de Obesitaskliniek. Daar kwam ik qua BMI nog niet helemaal voor in aanmerking maar ze snoepte er wat kilo’tjes bij zodat ik daar terecht zou kunnen. Toch blij dat ik iets aan mijn gewicht ging doen en daar hulp bij zou krijgen, liep ik de huisartsenpost uit.

De volgende dag werd ik gebeld voor een afspraak door de Obesitaskliniek. De dame aan de lijn vroeg of ik me wel bewust was van het feit dat mijn zorgverzekering de behandeling niet zou vergoeden en dat ik dus zelf duizenden euro’s kwijt zou zijn. Ik vertelde de vrouw dat ik daar het geld niet voor had en dat Ozempic online kopen een stuk goedkoper was. Waarop de dame zei: “ja dan gaat het niet door” en ophing.

Dus zit ik weer bij Ans. Ans heeft me zeven jaar geleden heel goed geholpen en ik kan iedere week bij haar langs voor een stuk minder geld. Ik weet dat diëten niet de oplossing is maar ik weet niet meer wat ik anders moet doen. Dus maak ik er in mijn voorstelling maar grappen over zodat het daarna op de terugweg bij de McDonalds allemaal iets minder pijn doet. Volgende week begin ik met mijn dieet en dan gaan mijn beste vriendjes Suiker en Zout weer een tijdje uit logeren.