Sportschool
Deze week had ik een intake bij een sportschool. Niet een gewone sportschool maar eentje die gespecialiseerd is in transformaties. Op social media komen de meest geweldige foto’s voorbij van mannen en vrouwen die enorme aantallen kilo’s kwijt zijn of die opeens super gespierd zijn geworden. Dat sprak me wel aan.
De laatste tijd merk ik dat mijn behoefte om te sporten en gezond te eten weer groter is geworden. Waar ik de afgelopen jaren vooral bezig was met mijn gewicht en afvallen, merk ik dat ik steeds liever gewoon lekker in mijn vel wil zitten in tegenstelling tot ‘het perfecte lichaam krijgen’. Toch is er een struikelblok omdat het sporten door mijn gewicht momenteel niet echt fijn is. Ik ben nogal onzeker over hoe ik eruit zie en hoe gammel ik daadwerkelijk ben op het moment. Dus ben ik weer bezig met een dieet waardoor ik veel te weinig calorieën binnen krijg, daardoor niet kan sporten en alsnog lusteloos en moe ben de hele tijd.
Dit dieet is niet echt lekker te combineren met werk of een partner die wel gewoon eet of een sociaal leven. Dus heb ik mijn vriendin beloofd dat ik ermee ga stoppen. Maar dan moet er natuurlijk wel een alternatief komen. Dus toen ik de advertentie van deze ‘transformatieve’ sportschool zag, besloot ik een kennismakingsgesprek in te plannen.
De sportschool was erg groot en ruim opgezet. Ik heb jarenlang in een goedkope sportschool rondgelopen en werd gek van de constante stress dat het apparaat dat jij wilde gebruiken bezet was of dat wanneer je een apparaat gebruikte er ieder moment een enorme gorilla voor je kon staan die net dat apparaat wilde gebruiken. Dat je dan vervolgens zegt: “ik moet nog drie setjes” waarop de gorilla vervolgens een beetje gromt en passief agressief naast het apparaat gaat staan wachten tot je klaar bent. Dat zijn dan vervolgens wel de snelste drie setjes die je in tijden op dat apparaat hebt gedaan maar het leverde voor mij niet echt een ontspannen gevoel op.
Deze nieuwe sportschool leek anders. De mensen waren allemaal erg aardig, iedereen groette elkaar. Daarnaast liepen er zo’n 10 tot 15 personal trainers rond. De sportschool kenmerkt zichzelf doordat je veel personal training en begeleiding krijgt. Ik wist dat daar een behoorlijk prijskaartje aan zou hangen.
Na een gesprek van 45 minuten met kledingkast Martin, die me helemaal lekker had lopen maken met een flitsende app en alle snufjes en extra’tjes die de sportschool te bieden had, hoorde ik wat de prijs dan zou zijn. Voor 120 sessies zou ik ruim 13 duizend euro moeten betalen. Dus meer dan €100,- per uur.
Dat is helaas niet haalbaar met mijn startende onderneming en grillige inkomen. Dus bedankte ik Martin en liep terneergeslagen de sportschool weer uit.
Daarna had ik een koffieafspraak met mijn beste vriendin. Teleurgesteld vertelde ik haar dat ik net een intake gesprek had gehad bij een sportschool. “Ga je bij een sportschool werken?”, vroeg ze. Ik moest hard lachen, “ja voor hoe het niet moet dan”.
“Wil je worden zoals ik? Nee? Hup roeien dan!”
“Zal ik een pull up voordoen? Dat kan ik niet! Dus als je niet wilt worden zoals ik, optrekken die hap.”
We moesten samen hard lachen. Humor is echt het enige dat me op de been houdt in mijn zoektocht naar blijvend gewichtsverlies.
Inmiddels ben ik verder aan het kijken naar persoonlijke begeleiding op het gebied van eten en sporten. Dat ik hulp nodig heb is wel duidelijk maar als ik het blijvend vol wil houden zal het wel iets moeten zijn met een wat lager prijskaartje.