Slappe zak

Het begon allemaal met een podcastopname bij Omdenken, waar ik in gesprek ging met Berthold Gunster. Ik ben al een tijdje fan van zijn podcast en zijn manier van probleemaanpak. Hij denkt namelijk dat hij met één gesprek je hele probleem kan oplossen. Dat vond ik zowel fascinerend als lichtelijk arrogant, dus ik was benieuwd wat hij over mijn situatie te zeggen had.

Over mijn overgewicht, vreetbuien en de constante strijd tussen ‘ik wil afvallen’ en ‘oh kijk, een donut’.

Ik dacht: dit wordt een geinig gesprek over mijn eetpatronen, misschien wat leuke inzichten over waarom ik de helft van mijn boodschappenlijst altijd achteraf met schuldgevoel moet wegknagen. Maar toen kwam Berthold met zijn analyse.
Hij luisterde, knikte, keek me aan en zei: ‘Jij bent gewoon bang om een slappe zak te zijn.’

Bam.

Mijn eerste reactie was uiteraard: ‘Nou, Berthold, bedankt hè. Wat een oppepper.’ Maar na een seconde of drie begon het te dagen.

Hij had gelijk. Ik was als de dood om een slappe zak gevonden te worden. Mijn hele leven had ik allerlei dingen gedaan om dat maar te voorkomen. Als ik niet hard genoeg sportte? Slappe zak. Een deadline gemist? Slappe zak. Een extra bord pasta? Slappe zak met extra kaas.

Berthold stelde dat mijn probleem opgelost zou zijn als ik deze kernovertuiging zou loslaten. Klinkt simpel, maar hoe laat je nou een kernovertuiging los? Ik stelde me voor hoe ik ‘m als een ballon zou loslaten, maar hij hing nog ergens tussen de lamp en het plafond vast.

Toch begon er iets te schuiven. Sinds dat gesprek viel me pas op hoe vaak ik mezelf ‘een slappe zak’ vond. Bij het snoepen, bij het werken, bij het sporten, bij alles. En opeens zag ik ook hoeveel ik eigenlijk dóé. Hoeveel discipline ik wél heb. Hoe hard ik werk. Hoe ik ondanks alles, elke dag weer keuzes maak en stappen zet.

Wat me nog het meest raakte, was dat Berthold zelf al 35 jaar tegen hetzelfde probleem vocht. Hij vertelde openhartig over zijn eigen worstelingen met gewicht en eetgedrag. Dat maakte dat ik me minder alleen voelde in deze strijd. Als iemand met zoveel inzicht en ervaring hier ook last van had, dan hoefde ik mezelf misschien niet zo hard te veroordelen.

Het meest bizarre? Toen ik stopte met me af te vragen of iets me een slappe zak maakte of niet, werden mijn keuzes makkelijker. Geen innerlijke strijd meer over elk koekje of elke rustdag. Gewoon: waar heb ik zin in, wat is goed voor me?

En ja, ik eet nog steeds slecht. Ik val nog steeds soms in oude patronen. Maar ik merk dat mijn mindset is veranderd. Ik voel dat het steeds meer gaat klikken. Ik veroordeel mezelf niet meer zo hard en dat alleen al maakt een enorm verschil.

Wat ik nu vooral merk, is dat ik op andere vlakken veel trotser op mezelf ben. Ik zie hoeveel ik heb bereikt, hoe hard ik werk en hoeveel discipline ik eigenlijk al bezit. Dat geeft rust. En ik voel dat het met het eten binnenkort ook zo gaat zijn. Het heeft tijd nodig, maar ik ben op de goede weg.

Dus ja, Berthold, je had gelijk. Ik was bang om een slappe zak te zijn. Maar ik weet nu dat ik dat helemaal niet ben. En dat is, om even in Omdenken-termen te blijven, een mindfuck van jewelste.