Ontbijtroutine

Na jaren van ontbijtsabotage – oftewel: door de weeks geen hap tot de lunch, in het weekend hooguit een kop koffie als startmotor – heb ik mezelf er eindelijk toe gezet om weer te ontbijten. Maar niet zomaar ontbijten. Nee, als je een comeback maakt, moet dat goed, dacht ik zo. Iets voedzaams, iets dat zegt: “Kijk mij eens even een serieus voedingsschema volgen.”

Dus ja, daar sta ik, klokslag 09:00 in de keuken, bewapend met kwark, speciale proteïnegranola, en eiwitpoeder. Dit is niet zomaar een ontbijt. Dit is een Krachtige Start, met hoofdletter K en S. Zo krachtig zelfs, dat het eiwitpoeder al drie jaar over de datum is. Ja, dat kan ik ook weer afvinken van mijn checklist: zelf een beetje uitdunnen en tegelijkertijd de voorraadkast indikken. Eiwitpoeder met een houdbaarheidsdatum van vóór het tijdperk van mindfulness, bewust eten, en de ‘gezonde levensstijl’ die sinds de Ozempic begint te werken op mijn lippen getatoeëerd lijkt te staan.

Want blijkbaar, als je Ozempic gebruikt, moet je aan de Proteïnen. Met hoofdletter P. Spieren verdwijnen volgens de mythes sneller dan sneeuw voor de zon, dus wat doe je? Je eet, je eet weer, en je eet vooral eiwitten. Want stel je voor: mijn zorgvuldig opgebouwde krachten – het resultaat van sportieve uitschieters en een stevige dosis dagelijkse beslommeringen – zouden met één prik verloren kunnen gaan. Het is net alsof de hele wereld me ineens waarschuwt: “Eet genoeg eiwitten, of je wordt een slap vod.”

En dus sta ik daar, iedere ochtend. Het bakje kwark en ik. Nu wil ik mijn ontbijt natuurlijk niet beledigen, maar laat ik eerlijk zijn: kwark heeft de textuur van behanglijm en de smaak van een onderontwikkelde yoghurt. Proteïnegranola erbij helpt wat, het knispert in elk geval onder de tanden. Dat geeft me tenminste het idee dat ik iets aan het doen ben. En dan die schep eiwitpoeder. Of eigenlijk half schepje, want het blijft een vreemde gedachte om iets zo chemisch en geparfumeerds in je voedsel te mixen. Het poeder heeft een geur die ergens zweeft tussen overjarige chocolade en krijt – of misschien is dat gewoon het effect van die drie jaar over de datum.

Maar daar hou ik me niet door tegen. De gedachte dat mijn lichaam schreeuwt om eiwitten laat me bijna vergeten dat dit hele ritueel absurd is. Want ik ben niet zomaar iemand die elke ochtend zen aan de ontbijttafel zit. Nee, ik ben de persoon die vroeger met gemak ontbijt en lunch oversloeg, koffie naar binnen klokte en zich vol energie de dag in gooide. Tenminste, dat dacht ik. En gelukkig maar; tijden veranderen. Nu ben ik een eiwitveteraan die elke ochtend strijdt tegen de inhoud van zijn eigen koelkast.

En weet je, er is iets tragisch grappigs aan het feit dat mijn ontbijt nu meer eiwitten bevat dan ik ooit had durven dromen, maar ook meteen drie jaar aan experimentele houdbaarheidsdata overschrijdt. Misschien ben ik gewoon een voedselavonturier in eigen huis. Misschien sta ik wel aan de vooravond van een ware kwarkontploffing in mijn maag. Misschien, héél misschien, wordt dit de ochtendroutine waar ik over drie jaar lachend over vertel als “die ene fase waarin ik in bed wilde blijven omdat ik ontbijtangst had.”

Maar tot die tijd: Proost, op de kwark, proteïnegranola en het oude eiwitpoeder.