Obesitas Kliniek

Stel je voor: je hebt eindelijk de knoop doorgehakt en besluit de strijd met de kilo’s aan te gaan. Vol goede moed meld je je aan bij de Nederlandse Obesitas Kliniek. Want zeg nou zelf, wie wil er nu geen professionele begeleiding op weg naar een slanker en gezonder leven? Je krijgt het hele plaatje: medische adviezen, voedingsschema’s, Ozempic en persoonlijke coaching. Totdat je de rekening onder ogen krijgt: duizend euro. Oké, een beetje aan de prijzige kant, maar je denkt, ach, gezondheid is onbetaalbaar.

Wat je dan nog niet weet, is dat deze duizend euro je precies zes keer een kwartiertje begeleiding oplevert. Een kwartier! Voor dat bedrag had ik op z’n minst een dagelijkse pep-talk van een personal coach of tenminste een cateraar met caloriearme maaltijden verwacht. Maar nee, ik kreeg Leroy. Leroy de leefstijlcoach, met zijn inspirerende Instagram-waardige ochtendroutine en onuitputtelijke energie die ik niet eens zou bereiken met een overdosis cafeïne. Leroy, die me niet alleen vertelt dat ik ‘meer mindful moet eten’, maar ook suggereert dat ik voor tips en recepten eigenlijk het beste bij ChatGPT terecht kan. Want ja, waarom zou je voor dat geld echte begeleiding verwachten als een AI-assistent het werk ook kan doen, toch?

Maar dan komt de echte uitdaging: Ozempic. Een wondermiddel in een klein spuitje dat wekelijks in je buik moet worden geprikt. Klein detail: ik heb een gigantische angst voor naalden. Alleen al de gedachte aan die scherpe punt in mijn huid doet me bijna hyperventileren. Leroy zegt met een grijns: “Ach joh, even doorbijten.” Makkelijk praten voor iemand zonder naaldvrees. Voor mij voelt elke prik als een mini-marteling. Die eerste keer was een hel: zweten, trillende handen, en een zenuwslopende strijd om de naald überhaupt in de buurt van mijn buik te krijgen.

Na het eerste gesprek – waarin Leroy je eigenlijk vooral laat praten over je diepste verlangens naar een zak chips en je ingewikkelde relatie met pasta – krijg je huiswerk mee. Niet een op maat gemaakt voedingsplan, nee, je moet je dagelijkse voeding invoeren in een app die je precies vertelt wat je al wist: dat alles wat lekker is, slecht is. “Gewoon ChatGPT vragen,” zegt Leroy met een brede glimlach, “die kan je prima helpen met gezonde recepten en tips.” Leroy vertelt er doodleuk achteraan dat hij ook personal trainer is. Waarop ik vraag of hij dan een sportschema voor me kan maken maar ook daarvoor verwijst hij me gewoon door naar ChatGPT. Ondertussen vraag ik me af waarom ik Leroy niet had kunnen vervangen door mijn telefoon en een abonnement op de duurste sportschool van Nederland. Waarschijnlijk was dat een stuk goedkoper geweest.

Elke volgende sessie zal meer van hetzelfde worden: een snel gesprekje waarin Leroy luchtig zijn smoothie wegdrinkt, terwijl ik zwoeg om uit te leggen waarom ik de snacklade toch weer niet kon weerstaan. Zijn standaard antwoord? “Vraag ChatGPT om je te helpen focussen, die heeft vast wel wat motiverende quotes voor je.” Leroy heeft blijkbaar besloten dat mijn digitale assistent de echte ster van het programma is. Wie had gedacht dat mijn duizend euro zou leiden tot een digitale vriendschap?

Dus hier zit ik dan, duizend euro armer, met nog vijf kwartiertjes van Leroy te gaan en een hoofd vol goede bedoelingen. En elke keer als ik mijn telefoon open om een tip te vragen aan ChatGPT, hoor ik Leroy’s stem in mijn hoofd: “Gewoon erin prikken, of vraag ChatGPT om hulp.” Misschien had ik die duizend euro toch beter kunnen besteden aan een goede stapel kookboeken en een abonnement op de sportschool. Want hoewel de begeleiding misschien digitaal fantastisch is, blijft Leroy vooral een prijzige tussenpersoon in mijn zoektocht naar minder kilo’s en meer controle.