Harrie de haptonoom

Afgelopen week ging ik voor het eerst naar een haptonoom. Op zich weet ik nog weinig van haptonomie behalve dat een professional aan de gang gaat met mijn lijf in plaats van de eeuwige gesprekken over mijn eetstoornis en waar het vandaan komt en blablabla.

Voor mezelf ben ik er inmiddels achter dat de oorzaak (en daarmee dus de oplossing) van mijn eetprobleem en overgewicht in mijn lichaam zit. Ik ben op veel manieren aan de gang met lichaamswerk en haptonomie past daar dus uitstekend bij. Over de werking ervan had ik nog wel mijn twijfels want de enige persoon die ik ken die naar een haptonoom is geweest, is mijn ex en als je mijn theatervoorstelling hebt gezien dan weet je dat dat een verschrikkelijke vrouw was. En waarschijnlijk nog is want ze ligt nog steeds depressief en klagend in bed als ik het goed heb begrepen. Haptonomie heeft voor haar dus in ieder geval niet gewerkt.

Maar ik had goede hoop, want de haptonoom waar ik heen ging was zelf (net als ik) ook een ex-verslaafde. En dat schept een band. Waar je vroeger met je medejunks crack ging roken, kun je als je in herstel komt goed met ex-junks praten over waarom je allebei geen crack meer rookt. En het is ook wel eens lekker dat als je bij een nieuwe professional komt, ik heb al zo’n zevenentwintig verschillende therapeuten gehad, dat je niet meer je hele levensverhaal hoeft uit te leggen omdat je gewoon kan zeggen: “ik ben verslaafd geweest” en iemand dan genoeg weet. En je denkt nu misschien dat ik overdrijf als ik zeg zevenentwintig therapeuten maar het gênante is dus dat het niet overdreven is…

Ook had ik over haptonomen gehoord dat er twee soorten zijn: de soort die alsnog veel met je gaat praten en eigenlijk weinig met je lijf doet en de soort die je gelijk op die bank legt en gaat ‘luisteren naar je lichaam’. Mijn haptonoom zat er tussenin. Laten we hem Harrie noemen, Harrie de Haptonoom. Harrie is een man van in de 70, laatst een hersenbloeding gehad en daar zie je niks van behalve dat zijn linkerarm net wat langer lijkt dan zijn rechterarm en hij af en toe naar mij knipoogde met links maar ik weet niet of dat flirten was of een restverschijnsel.

En Harrie moest natuurlijk wel even van mij horen wat mijn probleem was dus daar heb ik weer een halfuur uitgelegd dat “het kleine jongetje in mij nog steeds zichzelf wil sussen en verdoven met eten en blablabla en dat een gezond deel van mij dat natuurlijk helemaal niet wil etc etc etc”. Nou dat was allemaal prima, Harrie de Haptonoom begreep het en toen mocht ik dan op de bank gaan liggen.

Dus ik ga daar liggen en het is dan toch heel apart dat er een man van in de 70, tegen betaling, mij over mijn ruggetje gaat lopen aaien, dat dat eigenlijk verdomd lekker voelt maar dat ik daarna niet minder trek heb in een hamburger ofzo. En het is niet zo dat ik het gelijk opgeef want ik ga echt nog wel een keer terug en het is natuurlijk niet in één sessie opgelost maar ik word me toch wel moe van alles wat ik maar probeer om van mijn eetprobleem af te komen.

Dat overeten moet me toch heel wat opleveren dat ik nu zoveel geld aan het uitgeven ben aan al deze shit om er weer vanaf te kunnen komen.
Als je me een euro zou geven voor iedere kilocalorie die ik teveel binnen krijg, zou ik nu miljonair zijn. En als ik dan ook nog een euro zou krijgen voor iedere minuut die ik besteed om er mee op te houden dan was ik bijna twee keer zo rijk.
En het verschil tussen de twee is zeg maar precies de hoeveel overgewicht die ik heb.
Maar moedig voorwaarts. Volgende week weer een afspraak bij Harrie de Haptonoom!