Dikke pech

Daar stond ik dan, zes maanden geleden, vol goede moed bij de Nederlandse Obesitas Kliniek. Klaar om af te rekenen met de overtollige kilo’s. Klaar voor een nieuw begin. Klaar om – zoals Leroy het zo mooi verwoordde – ‘echt een commitment te maken naar een gezonder leven.’

Wat ik niet wist, was dat ‘commitment’ in hun woordenboek synoniem is voor ‘doe maar gewoon €1100 voor zes maanden, dan doen wij alsof we je helpen.’ Want laten we even de balans opmaken: zes maanden later, nauwelijks afgevallen, een lichaam dat niet per se slanker maar wel armer is, en een rekening die alweer aan de horizon lonkt als een dreigende regenwolk op een zomerse stranddag.

Ik dacht slim te zijn. Ik dacht: “Ozempic gaat mij helpen.” Dat kleine naaldje in mijn buik elke week zou de oplossing zijn voor al mijn gewicht-gerelateerde ellende. Maar helaas, mijn weegschaal lijkt het experiment niet te willen erkennen. Terwijl ik al maanden verwoed eiwitten naar binnen werk en me als een modelburger door de wereld van de gezonde keuzes beweeg, weigert mijn gewicht te dalen met het enthousiasme waarmee de prijzen van de Obesitas Kliniek stijgen.

Nu ben ik heus geen wiskundige, maar als een kilo vet ongeveer 7000 calorieën is, en ik elke dag keurig op mijn voeding let, zou er toch ergens iets moeten gebeuren? Maar nee. Mijn spaarrekening krimpt harder dan mijn vetpercentage.

En dan was daar Leroy, de leefstijlcoach van de Nederlandse Obesitas Kliniek. Mijn rots in de branding. Mijn gids door de donkere wildernis van obesitaszorg. Hij had me gerustgesteld: “Als jij na zes maanden nog niet bent waar je wil zijn, dan hoeven we je traject niet opnieuw te factureren.” Kijk, dat klinkt als muziek in mijn financiële oren.

Maar Leroy is nu – net als mijn verwachtingen – verdwenen. En toen ik dacht dat ik toch kon verlengen zonder opnieuw te betalen, zei de arts opeens: “Als je het traject wilt verlengen, kost dat wel €500.” Het zorgde ervoor dat ik besloot om het traject niet te verlengen.

En dáármee vielen dus ook nog eens mijn laatste twee sessies met Leroy buiten de boot, want die hoorden bij de afgelopen zes maanden. Blijkbaar is afvallen net als een sportschoolabonnement in januari: je betaalt een fortuin, begint vol goede moed, en na een paar maanden kom je erachter dat je vooral je geld bent kwijtgeraakt.

En alsof dit alles nog niet zuur genoeg is, hoor ik nu dat mijn huisarts me misschien beter naar de bariatrie-afdeling van het ziekenhuis had kunnen sturen. Een plek waar ze daadwerkelijk begrijpen dat mensen niet altijd €1100 per zes maanden kunnen neertellen voor goedbedoeld gewauwel en een hoop brochures. Had ik dat geweten, dan had ik mijn huisarts vriendelijk bedankt voor het ‘advies’ en zelf even gegoogeld naar opties waarbij mijn bankrekening niet direct in foetushouding schiet van ellende.

En nu? Nu zit ik met mijn handen in het haar. Hoe moet ik afvallen zonder medische begeleiding? Zonder mijn trouwe vriend Leroy, die blijkbaar beter dingen kan laten verdwijnen dan Houdini? Moet ik zelf illegaal online Ozempic gaan kopen? Of op een dieet van lucht en water? Of misschien toch maar investeren in een loterijticket, zodat ik wél de goede begeleiding kan bekostigen?

Wat ik wel geleerd heb: de Nederlandse Obesitas Kliniek is een fantastische plek voor wie wil afvallen – financieel gezien dan. Qua kilo’s ben ik er nog niet helemaal, maar mijn bankrekening is inmiddels flinterdun. Dus als dat telt als succes, dan mag Leroy dat in mijn dossier noteren.