Bikram Yoga
Het zweetfestijn waar ik ooit vrijwillig aan meedeed. Jaren geleden besloot ik dat ik mijn lichaam en geest wilde uitdagen, en blijkbaar was de beste manier om dat te doen door mezelf in een broeierige ruimte van 40 graden te hijsen. “Hot yoga,” noemden ze het. “Bijna sterven,” noemde ik het.
De eerste keer dat ik een les binnenstapte, wist ik niet waar ik aan begon. De deur naar de yogastudio ging open en ik werd begroet door een muur van vochtige, muffe lucht. Ik keek naar de mensen die al op hun mat lagen, klaar om te beginnen. De een lag er als een zenmeester, compleet in zichzelf gekeerd. De ander produceerde geluiden die klonken alsof hij een wilde buffel aan het baren was. Ik probeerde mezelf te herinneren waarom ik dit ook alweer wilde doen.
Maar goed, ik had betaald, dus ik ging ervoor. Het eerste halfuur viel me alles mee. De houdingen waren uitdagend, maar niet onmogelijk. Het zweet gutste inmiddels van mijn lichaam, en ik was opgelucht dat ik niet de enige was. Wat me echter steeds meer begon op te vallen, was het auditieve spektakel om me heen. Mensen ademen hard, dat begrijp ik. Maar sommige mensen ademen niet, die vallen de zuurstof aan. En dat zuchten! Het leek alsof sommigen besloten hadden dat de rest van de groep heel goed moest horen hoe zwaar ze het hadden. En dan heb ik het nog niet eens over de geur… Laten we zeggen dat niet iedereen de memo had gekregen dat een douche vooraf geen slecht idee is.
Tegen de tijd dat de les voorbij was, voelde ik me uitgeput, maar ergens ook verfrist. Het was alsof ik door een lichamelijke autowasstraat was gegaan: volledig gesloopt, maar glanzend nieuw. Dit smaakte naar meer. En zoals dat gaat bij mensen zoals ik – licht obsessief – ging ik all-in. Een paar lessen later besloot ik dat ik de legendarische 100 consecutive days challenge wilde proberen. Ja, dat betekent honderd dagen achter elkaar bikram yoga. Honderd dagen in een sauna-achtige hel, samen met zware zuchters en zwetende lichamen. Ik weet niet wat me bezielde. Misschien was het de endorfine, misschien was het een gebrek aan gezond verstand.
Ik kwam tot dag 37. Zevenendertig dagen van ploeteren, zweten en mentale strijd. En toen, tijdens een les waarin een man naast me zijn ademtechniek veranderde in wat klonk als een stoomlocomotief, brak ik. Het was alsof mijn innerlijke yogi een handdoek naar mijn hoofd gooide en riep: “We zijn klaar hier.” Ik gaf op, maar niet zonder trots. Zevenendertig dagen was geen honderd, maar het was verdomme indrukwekkend.
Wat me ook begon op te vallen naarmate ik vaker ging, was hoe belachelijk duur bikram yoga eigenlijk is. Je betaalt een klein fortuin om jezelf vrijwillig door een marteling heen te slepen. Absurd eigenlijk, als je erover nadenkt. Geld neertellen voor een uurtje afzien in een verzengende hitte terwijl je naast iemand staat die klinkt als een hijgende walrus. Maar goed, blijkbaar was ik destijds bereid het ervoor over te hebben.
Wat ik leerde van mijn bikram-periode? Bikram yoga is een intense, bevrijdende en soms ronduit hilarische ervaring. Je leert je grenzen kennen en verleggen, maar ook dat je grenzen hebt wat betreft harde ademgeluiden en lichaamsgeuren. En hoewel ik nooit meer een les heb gevolgd, blijf ik een beetje trots op mijn zweet-doorweekte prestatie.