Acht jaar clean

Acht jaar clean en nuchter. Dat is bijna een basisschoolkind oud. Langer dan ik ooit in gebruik ben geweest. En hier sta ik, zonder drugs, zonder alcohol, en – het allerbelangrijkste – zonder de McDonald’s-app. En geloof me, die laatste was misschien nog wel de grootste verslaving.

Vorig jaar rond deze tijd begon ik met het schrijven van columns. Eerst nog een beetje onwennig, alsof ik net leerde fietsen zonder zijwieltjes. Maar gaandeweg ontdekte ik dat het opschrijven van mijn strijd met de kilo’s niet alleen voor mij therapeutisch werkte, maar dat ik ook een stem gaf aan een geluid dat ik zelf altijd had gemist: de mensen die nog midden in de strijd met de kilo’s zitten en er actief iets aan proberen te doen. Niet de succesverhalen met voor-en-na foto’s van 50 kilo lichter. Niet de schouderophalende “ach, ik hou van eten” types. Nee, de mensen die elke dag opnieuw een gevecht voeren met zichzelf, met hun trek, met hun gewoontes, en die soms winnen, soms verliezen, maar altijd door blijven gaan.

Mijn hele leven heb ik gedacht dat mijn problemen van binnenuit opgelost moesten worden. Dat als ik maar diep genoeg in mijn ziel zou graven, dat er dan ergens in de krochten van mijn onderbewustzijn een schakelaar zat die ik gewoon even moest omzetten. Dat als ik maar genoeg zelfreflectie toepaste, alles vanzelf goed zou komen. Nou, ik kan je vertellen: daar is het akelig donker en stoffig. En ik heb héél wat stof mogen wegblazen. Maar nu, met het carnivoor dieet, merk ik dat ik juist van buiten naar binnen moet werken.

Ik ben nu ruim twee weken zonder suikers en koolhydraten. Twee weken! Dat klinkt misschien als niks, maar voor mij voelt het als een Olympische prestatie. Ik voel me scherper, gelukkiger, en – laten we eerlijk zijn – ik word niet meer wakker met het schuldgevoel van een nachtelijke vreetbui die voelt als een kater zonder de lol van de avond ervoor.

Natuurlijk, ik weeg nog steeds ruim 130 kilo. Je ziet het niet meteen aan me, maar intern voel ik me lichter dan ooit. Zelfs al hebben mijn bezorgmaaltijden-apps me inmiddels als vermist opgegeven. En zelfs nu ik moet leren leven met het feit dat ik niet meer troost kan vinden in de bodem van een grote bak Ben & Jerry’s.

En dan die McDonald’s-app. Die verdraaide, verleidelijke, “nog één keertje dan” McDonald’s-app. In het verleden heb ik ‘m zo’n veertig keer verwijderd.

Elke keer met een dramatische zucht, alsof ik afscheid nam van een toxische ex waar ik maar niet van loskwam. Elke keer, de dag erna, installeerde ik de McDonald’s-app weer, alsof ik mezelf kon overtuigen dat deze keer anders zou zijn. Maar nu is die behoefte dus al meer dan twee weken weg. En niet alleen dat, ik was die app zelfs helemaal vergeten! Vandaag kwam ik hem per ongeluk nog tegen op mijn telefoon en zonder enige moeite heb ik hem verwijderd. En weet je wat? Ik weet zéker dat ik hem morgen niet opnieuw ga installeren. Dat voelt als echte onafhankelijkheid.

Dus ja, acht jaar clean. Maar dit voelt als mijn eerste jaar écht vrij. Niet alleen van drank en drugs, maar ook van de suikers, de koolhydraten en de McDonald’s-app. Het afgelopen jaar ben ik erachter gekomen dat dát de echte vijand is.

Op naar het volgende jaar. Hopelijk met minder kilo’s, maar vooral met nog meer vrijheid.